بررسی فعل از جهت زمان در ترجمة کهن قرآن قدس

زمان از جمله مؤلّفه‏های اصلی فعل است که هر قومی به صورت‏های مختلف آن را به­کاربرده‏اند. از آنجا که ترجمۀ کهن قرآن قدس، ترجمه‏ای تحت اللفظی است، رابطه‏ای تطبیقی بین دو زبان فارسی و عربی برقرارنموده، زمان‏های متفاوت فعل را به صورت‏های کهن یا با تغییرات آوایی یا متناسب با برخی از لهجه‏های مرسوم و در برخی موارد با شکل ویژه‏ای مطرح نموده­است.در این پژوهش سعی شده تا فعل‏های مختلفی که مترجم قرآن قدس استفاده­کرده، به دقّت از لحاظ زمانی مورد بررسی قرارگیرد. رابطه‏ای که بین این ترجمه با فارسی جدید و فارسی میانه، در استفاده از جزء صرفی «بـ» بر صیغه‏های ماضی، مضارع و امر، آوردن «ی» در پایان فعل ماضی و شکل خاص برخی از فعل‏ها وجود دارد، نشان دهندة قدمت این ترجمه می‏باشد. حاصل این جستجو، انواع مختلف فعل‏های فارسی از لحاظ زمانی است که در قرآن قدس به­کار رفته و بیانگر تحولاتی است که در برخی از آن‏ها رخ داده است.